دین مردمان کارتاژ ۵

{دین مردمان کارتاژ ۵}

{قربانی انسانی، بر سایر اشکال قربانی به همان اندازه برتری داشت که قربانی به طور کلی بر صورت های پرستشی. در ناحیهٔ تانیت، اندکی در غرب بنادر کارتاژ، هزاران ظرف مربوط به مراسم تدفین، همراه با ستونهای یادمانی نذری از دل خاک بیرون آمده است. در این جا، شواهد باستان شناختی در مورد وجود یک «توفت» دیده می شود که عبارت، از محل مقدسی بود که در آنجا کودکان را قربانی می کردند.
اگر این نام، توراتی باشد، و اگر تورات شرح روشنی از این محل های قربانی به دست می دهد، باید به خاطر داشته باشیم که حتما، یکی از آنها در شرق یافت نشده است. در میان شهرهایی که توسط فنیقیها در غرب تأسیس شد، این مراسم فنیقی به ویژه در کارتاژ و همچنین در سیسیل، موتیا (شهری در جزیره سیسیل)و ساردنیا (نورا) (جزیره ای در ایتالیا) سولکیس Sulcis، تاروس، مونته سیرای دیده می شود
کلمه پونیکی و فنیقی برای قربانی در توفت، کلمه مُلک Molk است. این کلمه مربوط به ریشه است که تملک و تصرف را می رساند. بدین معنی که قربانی به تملک خداوند درمی آید. در دوره بعد، و در تطابق این نام با نام لاتینی، یک تعمیم این اسم وجود دارد که ماهیت آن را تصریح و تعیین می کند: این کلمه مولخومور Molchomor است که، به معنای 《ملک بره》 است و به طور واضح، نشان می دهد که به جای قربانی انسانی از حیوان استفاده شده است. در واقع پیدا شدن بعضی از توفت ها، استخوان های جانوران کوچک را آشکار ساخته است. یافته های موجود در توفت در سوسه، به طور ویژه ای حاکی از یک تکامل زمانی است، زیرا تنها در سده چهارم است که استخوانهای حیوان به جای استخوان های کودکان ظاهر می شود. اما هنوز نمی توان درباره این قضیه با اطمینان سخن گفت.
توفت کارتاژ، در سراسر تاریخ آن کشور وجود داشته است و این موضوع را طبقات روی هم ارضی به اثبات می رساند. قربانی ها در آغاز، تنها به بعل هامون تقدیم می شد. در عبارت مشهوری دیودوروس سیکولوس میگوید که، قربانی ها را روی دست های یک تندیس مفرغی می گذاشتند، که میان شعله های فروزان افکنده می شدند و خدایی که وقف آنها می شد کرونوس (منظور بعل هامون است که یونانیان وی را همتای کرونوس می دانستند) بود. اما، همان گونه که می دانیم، تانیت به زودی به بعل هامون ملحق شد و حتی در کتیبه ها نام او پیشتر ذکر شد.
دیودورس (مورخ رومی هم دوره ژولیوس سزار) همچنین، مقاصد و ماهیت اصلی قربانی را تصریح می کند. هنگامی که آگاتوکلس، کارتاژی ها را در ۳۱۰ شکست داد و جنگ را به آفریقا کشانید، کارتاژیها تصور کردند که با جایگزین ساختن بهترین کودکان خانواده ها، که سابقا برای کرونوس قربانی می شدند، آنها را رنجانده اند، زیرا به جای فرزندان بهترین خانواده ها، کودکانی را برای آن منظور خریداری کرده بودند. بنابراین، تصمیم گرفتند به منظور وفا کردن به عهد خود، دویست کودک از بهترین خانواده ها را قربانی کنند و شهروندان، ضمن اشتیاق خود برای کمک به این هدایا، تا سیصد کودک را گردآوری کردند.
آنچه که ماهیت ذاتی این 《عبور از آتش》 بود، چه می تواند باشد؟ دیودوروس می گوید که خویشاوندان را از گریستن منع می کردند: این نکته به سادگی ممکن است بدین مفهوم باشد که آنها نمی خواستند از ارزش قربانی با گریه و زاری بکاهند، اما نیز احتمال دارد که، گریه درخور آن قربانی نبود که به تقرب کودکان به خدایشان منجر می گردید. }

نکته : اسناد نشان می دهد که بعل هامون و همسرش تانیت همان دو موجود شیطانی هستند که مردم عمونیان در کتاب عهد عتیق برایشان قربانی می کردند. و مولوخ در واقع لقب بعل هامون است.

ادامه دارد …

منبع: eitaa.com/soltannasir