آیا ما “لااله الاالله” را به دل‌هایمان آموخته‌ایم؟

✍️ آیا ما “لااله الاالله” را به دل‌هایمان آموخته‌ایم؟

🔹 شیخی بود که به شاگردانش عقیده می‌آموخت، “لااله الاالله” یادشان می‌داد، آن را برایشان شرح می‌داد و بر اساس آن تربیتشان می‌کرد.

🔸روزی یکی از شاگردانش طوطی‌ای برای او هدیه آورد، زیرا شیخ پرورش پرندگان را بسیار دوست می‌داشت.

🔹شیخ همواره طوطی را محبت می‌کرد و او را در درس‌هایش حاضر می‌کرد تا آنکه طوطی توانست بگوید: “لااله الا الله”

🔸طوطی شب و روز “لااله الا الله” می‌گفت.

🔹یک روز شاگردان دیدند که شیخ به شدت گریه می‌کند. وقتی از او علت را پرسیدند، گفت:
طوطی به دست گربه کشته شد.

🔸گفتند:
برای این گریه می‌کنی؟ اگر بخواهی یکی بهتر از آن را برایت تهیه می‌کنیم.

🔹شیخ پاسخ داد:
من برای این گریه نمی‌کنم. ناراحتی من از این است که وقتی گربه به طوطی حمله کرد، طوطی آنقدر فریاد زد تا مُرد.

🔸با آن همه “لااله الاالله” که می‌گفت، وقتی گربه به او حمله کرد، آن را فراموش کرد و فقط فریاد می‌زد. زیرا او تنها با زبانش می‌گفت و قلبش آن را یاد نگرفته و نفهمیده بود.

🔹سپس شیخ گفت:
می‌ترسم من هم مثل این طوطی باشم! تمام عمر با زبانمان “لااله الاالله” بگوییم و وقتی که مرگ فرا رسد، فراموشش کنیم و آن را ذکر نکنیم، زیرا قلوب ما هنور آن را نشناخته است.

منبع:    t.me/masaf  و صندوق بیان